FEl Review: Quarantaine leesvoer

Ook ik behoor tot de categorie mensen die zich had voorgenomen om het oeuvre van De Beauvoir te lezen, maar uiteindelijk Gossip Girl integraal opnieuw is gaan kijken. Toch heb ik twee boeken gelezen (Hoe en wanneer? Geen idee.) die perfect zijn voor jouw #quarantinereads. Zo ben ik met de hype meegegaan en heb La Peste van Albert Camus gelezen, maar ontdekte ik ook Nacht in Caracas van Karina Sainz Borgo. 

Natuurlijk; de overeenkomsten in La Peste met de huidige coronatijd zijn opvallend. Vooral het verloop van de pestepidemie, de quarantaine, de verveling. Er staat ons nog wat te wachten. Al met al is het een aardig boek (mag je dat zeggen bij een Nobelprijswinnaar?) met filosofieën over het leven en grote rampen. De tijd die anders lijkt te verlopen in het stadje, nieuwe vriendschappen die ontstaan en natuurlijk probeert Camus ook wat diepe waarheden over de menselijke natuur te ontdekken. 

Halverwege kwam ik er al achter dat dit boek waarschijnlijk niet door de Bechdeltest heen zou komen (feministische beroepsdeformatie). De vijf of zes hoofdpersonages zijn allemaal witte mannen, die de meest filosofische gesprekken hebben. De vrouwen worden meestal aangeduid als ‘zijn vrouw’ of ‘zijn moeder’ of onderdeel van ‘de massa’ of ‘de burgers’ en komen niet verder dan functionele uitwisselingen met mannen, hoewel ze vaak alleen bedrukt kijken. Nu vergeef ik Camus omdat het een boek uit de jaren ‘40 is en hij zelf een witte man is. 

Maar ik moest wel meteen aan onze eigen talking heads tijdens deze crisis denken. De laatste vier weken heb ik in talkshows en bij de persconferenties eigenlijk dezelfde types gezien. Waarschijnlijk waren ook de vrouwen in La Peste druk met de samenleving gaande houden. 

Daarnaast moest ik mezelf eraan herinneren dat het boek in koloniaal Oran (Algerije) afspeelt en de bewoners zich niet in een tropisch Bordeaux of Metz bevinden. De Arabische bevolking komt niet aan het woord, zijn zelfs nauwelijks figuranten. Het zijn eerder schaduwen als de hoofdpersonage dokter Rieux door de ‘zwarte’ wijk loopt. Overigens woonden in Algerije veel pieds-noirs, afstammelingen van witte Fransen, veel meer dan in andere Europese koloniale projecten. Maar ook Oran was niet wit, en dat maakt La Peste een koloniale koortsdroom.

Nee, als je een goede feministische daad wil verrichten, kun je beter Nacht in Caracas van Karina Sainz Borgo lezen. Nu is een boek over de desintegratie van Venezuela niet een van de meest vrolijke reads voor jouw feministische quarantaine, maar ik kon niet ophouden met lezen. De schrijfster komt oorspronkelijk uit Venezuela en heeft met haar debuutroman een hartekreet geschreven over haar verdwijnende land. Hoofdpersonage Adelaida groeit op in een relatief normaal land, hoewel het ook in haar jeugd al broeit. Ze wordt op een dag wakker, en moet zich zien te redden in een soort zombie-apocalyps. Kortom, een aanrader als je geen trek hebt in witte mannen, fijne literatuur wilt lezen en meer te weten wilt komen over wat er nu aan de hand is in Venezuela.  

Liang De Beer