(Spoilers! In deze ode worden cruciale gebeurtenissen uit de nieuwe HBO-serie And Just Like That besproken.)
In 1998 stond de wereld versteld van de nieuwe televisieserie Sex and the City. Miljoenen kijkers begonnen de belevenissen te volgen van vier dertigjarige onafhankelijke single vrouwen in New York: columnist Carrie Bradshaw (Sarah Jessica Parker) en haar beste vriendinnen; kunsthandelaar Charlotte York (Kristin Davis), advocaat Miranda Hobbes (Cynthia Nixon) en PR-specialist Samantha Jones (Kim Cattrall). Wat de serie zo revolutionair maakte, was dat de seksuele ervaringen van de vier vrouwen centraal stond. We konden ons vergapen aan hun escapades en aanhoren hoe ze het er met elkaar, zonder blad voor de mond, over hadden. Dat de vrouwen daarnaast in de dertig waren, nog op zoek naar liefde, maar op professioneel gebied hun draai al hadden gevonden, waardoor ze designerkleding konden kopen en elk weekend cosmopolitans konden drinken, werd ook zeer gewaardeerd. Sex and the City was tot haar einde in 2004 een daverend succes. In 2008 en 2010 volgden twee bioscoopfilms, die financiële kaskrakers werden.
Sinds december 2021 zendt HBO de vervolgserie And Just Like That uit. Ironisch genoeg laat deze reboot zien dat de makers niet weten wat ze aanmoeten met sterke, goed gebekte vrouwen. Dit uit zich het meest in hun behandeling van Samantha Jones. In de nieuwe serie hebben ze een plot geschreven dat het personage op geen enkele manier eer aandoet. Het is overduidelijk dat de frictie tussen de Brits-Canadese actrice Kim Cattrall (die Samantha speelt) en de makers van de serie op een onflatteuze manier is overgelopen in de serie.
In september 2017 werd na maanden van speculatie in de media aangekondigd dat een derde Sex and the City-film niet door zou gaan. Vrijwel direct werden Cattralls exorbitante eisen daarvoor als oorzaak aangewezen. Aan het einde van datzelfde jaar, verscheen Cattrall in het programma van Piers Morgan. Hier legde Cattrall eloquent uit dat zij in december 2016 in een telefoongesprek met de makers van Sex and the City had aangegeven dat zij niet meer wilde meewerken aan een nieuw project. De reden daarvoor was dat zij inmiddels 60 was en de beslissing had gemaakt om andere projecten te gaan doen. De nuances die Cattrall over de situatie aanbracht, gingen aan de Amerikaanse media voorbij. Journalisten gingen vooral in op de opmerking van Cattrall dat ze goede collega’s was geweest met Parker, Davis en Nixon, maar nooit vrienden. Parker in het bijzonder werd door presentatoren geconfronteerd met deze kwestie. Zij speelde heel gepast de gebeten hond.
Cattrall hield voet bij stuk en deed niet mee aan And Just Like That. Echter is haar afwezigheid zonder vorm van subtiliteit verdoezeld met een aantal kwallensteken in haar richting. In het verhaal is Samantha Jones door Carrie Bradshaw ontslagen als publicist, waarop Jones Bradshaw ‘ontsloeg als vriendin’ en naar Londen verhuisde (Cattrall werd geboren in Engeland). Dat de twee andere vriendinnen, Hobbes en York, onvoorwaardelijk Carries kant kiezen en geen pogingen ondernemen de situatie te verbeteren, bevestigt alleen maar dat de schrijvers de realiteit schaamteloos hebben misbruikt voor hun fictie. Het is een groot onrecht voor één van de meest vrijgevochten vrouwelijke personages die we ooit op TV hebben gezien.
Zoals Cattrall het zelf ooit prachtig verwoorde, is haar personage ‘a Valentine to being single’. Net als de drie andere vrouwen, begon Samantha Jones in Sex and the City als een vrijgezelle vrouw. Maar waar haar vriendinnen altijd op zoek waren naar een ‘happy end’ in de vorm van een man, was het vanaf haar introductie in aflevering 1 duidelijk dat Samantha daar niet zo nodig aan hoefde. Op zowel privé als professioneel terrein had Jones nooit een man nodig om zich beter te laten voelen over zichzelf. Ze had een ijzersterk zelfvertrouwen en een jaloersmakende zelfkennis, die met furore door Kim Cattrall werden vormgegeven.
Samantha Jones belichaamde bovendien de seks in Sex and the City. Cattrall gaf zich in al haar glorie over aan de rol van deze vrouw, wiens seksualiteit zo’n belangrijk onderdeel was van haar karakter en die op revolutionaire wijze seksuele vrijheid voor vrouwen belichtte. Het was dan ook haar personage die het meest uitgesproken was over het onderwerp. Zonder blozen besprak ze ‘funky tasting spunk’, ‘losing her orgasm’, ‘Mr. Cocky’ en ‘teabagging’. Sommige van die verhalen illustreerden dat Jones, net als de drie vriendinnen die soms gechoqueerd waren door haar directheid, soms ook hobbels en obstakels op haar pad tegenkwam. Maar ten alle tijden behield ze een onvoorwaardelijke liefde voor haar lichaam en stelde ze haar eigen seksuele genot voorop. Onze eigen godmother van de seksuologie, Ellen Laan (1962-2022), zal in haar zeker een voorbeeld hebben gezien.
Een betere vriendin hadden Bradshaw, York en Hobbes zich niet kunnen wensen. Jones was extreem loyaal, die haar vriendschappen als prioriteit zag. Ze was altijd bereid haar vriendinnen te helpen en van advies te voorzien, zonder een oordeel over hen te vellen. Ze steunde ze door dik en dun en liet mannen aan zich voorbij gaan voor een girls’ night out. De andere drie vrouwen maakten heel andere levenskeuzes dan zij. Hoewel ze daar soms moeite mee had, had het nooit een blijvend negatief effect op hun relaties. Zoals ze zei in de tweede film: ‘Men, babies, it doesn’t matter: we’re soulmates.’ Het is zo uit karakter dat Samantha Jones haar belangrijkste vriendschappen zou hebben beëindigd, omdat ze een klein professioneel geschil zou hebben met Carrie. Het was op alle fronten smaakvoller geweest als de schrijvers Samantha Jones bijvoorbeeld vechtend aan corona ten onder hadden laten gaan.
De productie van And Just Like That wordt inmiddels geplaagd door talloze tegenslagen: de recensies zijn tot nu toe gemixt tot negatief, Willie Garson is tussen de opnames door overleden aan alvleesklierkanker, en Chris Noth (Mr.Big) wordt beschuldigd van seksueel overschrijdend gedrag. Ik kan het niet helpen om me voor te stellen dat Kim Cattrall ergens in een fabuleuse bar aan een cosmopolitan nipt en verzucht hoe blij ze is het zinkende schip op tijd te hebben verlaten.
By Jasmijn Groot